Rozdział 40

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

40. „ Home and old friends”

- Cece, naprawdę musisz wyjeżdżać?- zapytała Talia kiedy kończyłam pakowanie mojego niewielkiego bagażu.

- Muszę słonko. Tam jest mój domek. Spokojnie jeszcze kiedyś się zobaczymy.- pocałowałam małą w czubek głowy.

- Ciociu!- zawołał Oscar, który wszedł do pokoju.- To dla ciebie.- podał mi rysunek z piątką ludzi. Byli oni podpisani. To była nasza rodzinka. Muszę przyznać, że chłopak ma talent.

- Oh dziękuje.- podniosłam go i mocno przytuliłam.

- Podoba ci się?

- Bardzo.- pokiwałam głową.

- Widzę, że dzieci nie dają ci odejść. Może to znak?- zaśmiał się Jim.

- Chciałabym zostać, ale musze tam wrócić.- oznajmiłam i pożegnałam się z dziećmi. Zeszliśmy na dół.

- Do zobaczenia, siostrzyczko.- pożegnała się Rachel mocno mnie przytulając.

- Cześć.- odwzajemniłam uścisk i poszłam z Jimem do samochodu. Droga zajęła nam kwadrans. Pożegnałam się z nim i poszłam na  samolot do Portland gdzie miała odbyć się jakaś impreza aniołów.

                                                 ***

Ruszyłam w kierunku wyjścia. Rozglądałam się za kimś znajomym. Nie musiałam długo czekać.

- Dolly!- odwróciłam się i zobaczyłam czwórkę dobrze znanych mi chłopaków. W moje objęcia wpadli Hunter, Tris, Con i Andy.

- Jak ja się za wami stęskniłam!- nie chciałam wypuszczać ich z naszego uścisku.

- My za tobą też.- powiedział Tris.

- Dużo mnie ominęło?- zapytałam.

- No trochę. Ale dowiesz się tego jutro, bo teraz jedziemy na zgrupowanie.- oznajmił Hunter i wziął moją walizkę.

- A wasza trójka też idzie?- zwróciłam się do pozostałych.

- Wiem, że nas nie chcesz wiedzieć, ale musisz nas jakoś przetrwać.- odpowiedział Con.

- Chodzi mi o to, że wy jesteście…

- Ludźmi? Tak wiemy, że o to chodziło. Harry pozwolił nam być z wami.- pokiwałam głową.

- Rozumiem.- poszliśmy do pojazdu.

                                                  ***

Kiedy odwieźliśmy moje rzeczy do domu nikogo nie było. Pół godziny potem znaleźliśmy się w lesie. Było pełno aniołów, prezentujących swoje wielkie czarne skrzydła. Szłam mówiąc cześć nawet tym których nie znałam. Zauważyłam Raven i Sue. One mnie też zauważyły. Chwilkę po tym przytulałyśmy się i śmiałyśmy jak głupie.

- Nie wierzę, że już wróciłaś.- powiedziała Raven.

- Minęło pięć miesięcy…- dodała Twiggy.

- Dla mnie to była cała wieczność.- skomentowałam. Poczułam dotyk na moich policzkach. Odwróciwszy się ujrzałam wyszczerzonych Zayn’a i Liam’a. Ich tez przytuliłam.

- Zaza i Lolly!- krzyknęłam.

- Nasza malutka Dolly.- pogłaskał mnie Liam.

- Mała i bezbronna.- zaśmiał się Zayn.

- Zabawne.- przewróciłam oczami.

- Dla nas tak. Słońce, Harry kazał ci się znaleźć i to raczej był rozkaz, a nie prośba.- moje serce przyspieszyło. Mój kochany Hazz. Mój przyszywany braciszek. Przeprosiłam ich i zaczęłam szukać go w tłumie.

- Harry! Widziałeś Harry’ego? Harry!- jeden anioł powiedział, że właśnie przyjechał. Ruszyłam w wyznaczonym kierunku i ujrzałam Styles’a. Zaczęłam biec. On też. O mało się nie rozpłakałam  w jego uścisku.

- Dolly!

- Nienawidzę cię za to.- zaśmiałam się. On nie był sam. W raz z nim była prześliczna zielonooka blondynka o jasnej cerze i niewielkich szarych skrzydłach. Co to ma być?

- Jestem Cece, ale możesz mi mówić Dolly jak wszyscy.- podałam jej dłoń, którą uścisnęła.

- Diana.

- No to się już znacie. Dolly zaopiekujesz się nią? Muszę coś załatwić.

- Dla ciebie wszystko Hazza.- posłałam mu uśmiech i pociągnęłam za sobą dziewczynę.- Ty i Harry jesteście parą?

- Nie. Jesteśmy przyjaciółmi.- trochę mnie irytowała. Wydaje się miła, ale to chyba właśnie mnie wkurzało. Była taka sódka, niewinna, a zarazem ostra i wredna. Była inna niż wszyscy tu obecni. Przyciągała spojrzenia. Była zjawiskowa. Nie mów mi tylko, że jesteś zazdrosna. Kazałam jej usiąść koło Zayn’a, a ja w tym czasie odpowiedziałam na parę pytań młodszych aniołów. Obserwowałam ich. Wymienili parę zdań, Zayn oddał jej piwo i poszedł z Sylvią, jedną ze znanych mi anielic.

- Zaakceptował cię.- oznajmiłam przysiadając się do niej.

- Skąd wiesz?

- Oddał ci swoje piwo. W ten sposób to zrobił.- ze mną też tak było. Skoro Malik zaakceptował ją to czemu ja nie miałabym? Przecież nic mi nie zrobiła.

- Dolly, chodź. Musisz coś obczaić.- zrobiło mi się ciepło. Doskonale znam ten głos. Czemu wcześniej go nie szukałam? Czemu zajęłam się wszystkimi, a nie nim? Tack…

- Poradzisz sobie prawda?- zwróciłam się do dziewczyny, a ona skinęła głową. Ruszyłam za chłopakiem, który stworzył między nami dość dużą przestrzeń. Prowadził mnie w głąb lasu. Posłusznie szłam. Zatrzymał się, a ja skróciłam naszą odległość do minimum.

- Tęskniłam.- powiedziałam i go pocałowałam. On odwzajemnił nasz długo wyczekiwany pocałunek. Dość długo trwał. Kiedy się oderwaliśmy Tack wydawał się smutny.

- Ja też tęskniłem.

- To, że miałam coś obczaić było przykrywką?- uniosłam brwi.

- Słabe, nie musisz mi mówić. – cos było nie tak. Był smutny.

- Co się stało?- teraz był nieobecny.

- Zdradziłem cię…- poczułam ból.

- Jedna noc niczego nie zmieni.- spojrzał na mnie wściekły.

- To trwało trzy miesiące!- łzy napływały mi do oczu.

- Z kim?- wyszeptałam.

- Nathalie.- powiedział i zostawił mnie. Rzuciłam się na ziemię i zaczęłam płakać. Teraz równie dobrze mogłam umrzeć…

-------------------------------

Heja ;* Kojarzymy Dianę i tą scenkę z ich spotkania? Jak wam się podoba? Co sądzicie o zachowaniu Tack'a? Co będzie dalej? Liczę na komentarzy, które znów ubywają. NN w poniedziałek zamierzam dodać, bo jutro rano wyjeżdżam na cały weekend.