Rozdział 7

Rozdział dedykuję Darii ( Kuba Wierciński) :)

7.      „ Powrót do dawnego życia”

Za mną stała Raven.

- O co ci chodzi?- zapytała spokojnie. Westchnęła.

- O to, że teraz jesteś za łatwym celem. On to zapamięta. I przede wszystkim nie dotrzyma obietnicy.- wysyczała.

- Raven, ale…- nie dokończyłam, bo przyszedł Tack.

- Wszystko ok?- pokiwałam głową.- To dobrze.- uśmiechnął się i wrócił do środka.

- Musisz na siebie uważać…- powiedziała i poszła ślad za Tackiem. No to fajnie… Weszłam do środka. Bee kleiła się do Tacka. Raven siedziała na blacie popalając papierosa. Hunter bawił się z kotem, którego wcześniej nie widziałam.

- Jak się wabi?- zapytałam. On się uśmiechnął.

- Mickey.- powiedział dumny ze swojego kotka. Usiadłam koło

Raven, która unikała mojego wzroku.

- Raven, proszę.. Nie bądź na mnie zła.

- Nie jestem. Po prostu nie chcę żeby Harremu już zupełnie w łeb strzeliło.

- Uderzył cię kiedyś?- zapytałam ciekawa.

- Tak. On nie ma problemu z uderzeniem dziewczyny. Wczoraj jak Hunter powiedział, że to był jego pomysł chronił Bee. On był w stanie zrobić jej to co tobie…

- Czemu on nie ma szacunku do kobiet? No dobra, to anioł ciemności, ale inni się tak nie zachowują.

- To się wiąże z jego śmiercią. Nie pytaj..

- A czemu ciebie uderzył?- posmutniała.

- No bo ja… cały czas obserwowałam mojego brata. Jemu to się nie podobało… Zapomniałam o swoich obowiązkach. Musiał coś zrobić. Powiedział, że jeśli raz się to powtórzy to on ucierpi.. Dlatego Twiggy się nim zajmuje. A on nie ma o tym pojęcia.- była smutna.

- Przykro mi.

- Tak, mnie też..- podszedł do nas Tack.

- Musimy wracać.- powiedział. Pożegnaliśmy się. Szkoda mi Raven. Bardzo mi jej szkoda. Droga powrotna zajęła nam mniej czasu. – Idź weź prysznic, a ja przygotuję kolację.- powiedział . Podeszłam do plecaka. Wyjęłam kosmetyczkę. Ogarnęłam, że nie mam piżamy ani ręcznika. Chłopak się zaśmiał. Poszedł do garderoby i rzucił mi ręcznik i czarną koszulkę ze znaczkiem ACDC.

- Masz dobry gust.- stwierdziłam i puściłam mu oczko. Odkręciłam kurek z gorącą wodą. Orzeźwiła mnie. Zmyłam z siebie makijaż. Stałam opatulona ręcznikiem kiedy usłyszałam głośne „o w dupe”. Ciekawe co się stało. Po wyjściu z łazienki swoje ciuchy upchnęłam do plecaka.

- Co się stało?- zapytałam niebieskookiego.

- Jutro mam ważny bankiet. Muszę się pojawić z kimś, bo inaczej szef się wkurzy. – popatrzyłam na niego ze zdziwieniem.

- Ty, bankiet, szef się wkurzy? Nie poznaję cię.

- HAHA. Śmieszne. Muszę jakoś płacić za czynsz. No i przy okazji mam dostęp to bardzo ważnych informacji. A i mam pytanie. Pójdziesz ze mną na ten bankiet?

- Nie wiem czy to jest dobry pomysł. No bo mam tatuaże i kolczyka. Mogę odpychać swoim wyglądem.

- Jakoś się to zamaskuje. Ale wiesz jak się zachowywać. Kiedyś zabrałem Raven, która rzuciła się na przypadkowych ludzi. Uwierz mi nadasz się.

- A czemu to nie może być Bee? Ona się nada.

- Bo Bee się za bardzo klei. Mam jej czasami dosyć.- rzucił się na patelnie, która o mało co się nie spaliła. Przygotował warzywa. Jedliśmy w milczeniu, a mnie było miło. Czyli, że mam u niego szansę…

                                                ***

- Nienawidzę cię.- powiedziałam. Miałam na sobie niebieską sukienkę z brązowym paskiem, a do tego niebieskie buty i brązowa torebka. Włosy upięłam w koka. Zrobiłam sobie delikatny makijaż. Wyjęłam kolczyka. Założyłam brązową marynarkę, która ma przykrywać moje tatuaże.

- Wyglądasz pięknie.- powiedział. Sam miał na sobie garnitur. Właśnie weszliśmy do środka. Było pełno snobów. Boże…

- O Alexandrze! Miło cię widzieć.- powiedział starszy mężczyzna.- I widzę, że przyprowadziłeś śliczną panią ze sobą.- pocałował mnie w dłoń.- Jak nasza ślicznotka się zwie?

- Cecilia Drake.- powiedziałam ze sztucznym uśmiechem.

- Cecilia. Jak ładnie! Prawdziwy z ciebie szczęściarz Alexandrze. Przepraszam panią, ale czy mogę go prosić na słówko?- zapytał.

- Oczywiście. Alexandrze będę przy naszym stoliku.- powiedziałam i udałam się w dane miejsce. Błagam żebym nikogo nie spotkała. Błagam. Usiadłam. Zaczęłam się delektować ponczem. To jedyna rzecz którą lubiłam w bankietach. Jedyna. Wrócił Tack.

- Spodobałaś się.- powiedział.- Nawet mój wspaniały szef zaprosił nas na partyjkę golfa do siebie, co się bardzo rzadko zdarza.- zrobiłam tzw. Face palm.

- Na to się nie zgadzałam.- oznajmiłam.

- Ale tak strasznie mnie lubisz i pójdziesz ze mną.- puścił mi oczko. Westchnęłam.

- A mam inne wyjście?

- Nie.- zaśmiał się.- Chcesz coś do jedzenia?

- Nie, wystarczy mi poncz.- pokazałam mu kubek. Grała tutaj orkiestra symfoniczna. Podszedł do nas ten bufon.

- Czy mogę prosić panią do tańca?- spojrzałam na Tacka , który niechętnie skinął głową.

- Ależ naturalnie sir.- nienawidzę mówić tak dostojnie, ale tutaj to jest obowiązkowe.  Położyłam jedną rękę na jego ramieniu, a drugą podałam mu. On chwycił mnie w pasie.

- Gdzie Alexander poznał tak piękną damę?

- Poznałam go na wystawie sztuki w Paryżu parę lat temu. Utrzymywaliśmy kontakt. Dostałam świetnie płatną pracę w Newton i zaczęłam z nim spędzać dużo czasu. A teraz sam pan widzi.- jakże banalne kłamstwo.

- Aż miło słyszeć.- jego oczy płonęły pożądaniem.

- Wie pan co, ja już powinnam iść.- chciałam odejść, ale on mnie przyciągnął.

- Nigdzie nie pójdziesz.- zaczęłam się szarpać , ale to nic nie dało. Nagle usłyszałam krzyki. W sali roiło się od gości w kominiarkach z bronią. Dużo snobów leżało na ziemi podając im swoje pieniądze.- Co u..- jeden z tych gości walnął tego frajera w głowę. Wyrwałam się i zaczęłam biec. Powinnam znaleźć Tacka, ale to raczej nie możliwe. Biegłam ile sił w nogach do póki nie straciłam przytomności od ciosu…

-----------------------------------------

Hejka, mam nadzieję, że ten rozdział się podoba. Myślę, że jest ciekawy. W pt lub sob next ;/ Proszę o komentarze wszystkich, którzy to czytają:P Jutro mam konkurs na opowiadanie fantasy. Myślicie, że dam radę?