Rozdział 2

2.          „Przerażenie rośnie wokół nas…”

Puk. Puk. Puk. Ktoś puka do drzwi mojego pokoju. Otworzyłam leniwie oczy. Spojrzałam na zegarek. Siódma?! Kto puka o takiej porze?

- Proszę.- powiedziałam wkurzona. W drzwiach stanęła Raven.

- Dobrze się spało?- pokiwałam głową.- To szkoda. Zbieraj się, jedziemy po jedzenie dla  tych leniów. Masz piętnaście minut na przygotowanie się.- wstałam zła i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej dżinsowe spodenki, koszulkę na ramiączkach ze znaczkiem Ramones, bluzę, bieliznę, skarpetki i białe conversy. W łazience szybko się odświeżyłam, umalowałam i ubrałam. Po wyjściu zastałam pościelone łóżko a na nim Raven.

- Brawo, wyrobiłaś się.- powiedziała i zeszłyśmy na dół. Na kanapie ktoś spał. To była Bee. Czyli, że nie spała z Tackiem. Tak! Łuhu!

- Wstawaj królewno, jedziemy do sklepu.

- Nigdzie nie jadę, chcę spać.

- A co mnie to obchodzi? Wstawaj.

- Nie! Daj mi święty spokój.

- Nie dziwię się tej pszczole która cię użądliła.- Raven oberwała poduszką.- Auć. To bolało.- powiedziała sarkastycznie. Podeszła do koszyka i rzuciła mi jabłko.- Masz zjedz sobie.- chwyciła kluczyki od auta i tam się udałyśmy.

- Ładne auto.- powiedziałam kiedy ruszyłyśmy.

- Dzięki, ale to auto Huntera.

- Nie wkurzy się, że je wzięłaś?- zaśmiała się.

- I tak pokłócimy się i pogodzimy dzisiaj wiele razy, więc co za różnica? Poza tym ja mogę.- powiedziała.

- Czyli, że jesteście parą?- znów się zaśmiała.

- Nie. U nas nie ma czegoś takiego.  Nie mów, że wierzysz w miłość.

- Oczywiście, że nie wierzę.- i to było prawdą. Miłość nie istnieje. Kiedyś myślałam, że przyjacielska miłość między mną a Laurą to prawdziwa miłość, ale myliłam się. Nie chcę jej widzieć..- Gdzie jedziemy?

- Lewiston. Sklepy w Portland są gówniane, poza tym muszę coś tam odebrać.- Portland. No proszę. Jesteśmy w Portland. Cała podróż mija nam w ciszy. Zatrzymujemy cię pod dużym sklepem. W środku jest około dwudziestu klientów. Chodzimy z Raven od półki do półki wrzucając produkty spożywcze. Było tego sporo. Kiedy skończyłyśmy zamiast iść do kasy po prostu wyszłyśmy, a nikt nic z tym nie zrobił. Nadal nie rozumiem jak to możliwe. Cały nasz pakunek wsadziłyśmy do bagażnika. Wsiadłyśmy do samochodu. Raven otworzyła okno i zapaliła. Zanim odjechałyśmy ze sklepu wybiegł ochroniarz i podszedł do naszego samochodu.

- Panienki chyba zapomniały zapłacić.- powiedział wściekły.

- I?- powiedziała bez żadnych emocji.

- I to, że panienki pójdą teraz ze mną do środka i grzecznie poczekamy na policje za tą kradzież.- Raven nadal z tym wyrazem twarzy wypuściła dym z ust.

- Chyba cię posrało człowieku. Pocałuj mnie w dupę.- odjechała z piskiem opon. Zamiast jechać w stronę Portland pojechała w drugą. Posłałam jej pytające spojrzenie.- Paczka.-i to mi wystarczyło. Wjechałyśmy w jakąś uliczkę. Silnik zgasł. Czekałyśmy pięć minut po czym w szybę zapukał jakiś chłopak no oko dwa lata młodszy od nas. Raven pobladła.

- Andy?! Co ty tutaj robisz? Gdzie jest Sue?!

- Powiedziała mi, że ta paczka jest dla ciebie i mogę ci ją zanieść.- powiedział i lekko się uśmiechnął.

- Jebana kretynka.- szepnęła pod nosem waląc w kierownicę.

- Annabel, proszę.. Wróć do domu… Proszę..

- Annabel nie żyje, Andy. Ona umarła sam wiesz jak. Nie

zamierzam tam wracać. Teraz jest mi dobrze, a ty zapomnij o mnie. Nie mieszaj się w to.

- Jesteś taka sama jak oni. Nienawidzę cię!-krzyknął rzucając w nas paczką i uciekając.- Raven tylko westchnęła.Ruszyłyśmy

- Masz na imię Annabel?- zapytałam.

- Miałam. Teraz Annabel jestem dla zwykłych śmiertelników. Ty nazywaj mnie Raven.- zadałam kolejne pytanie.

- Kim jest Sue?

- Sue nazywaj Twiggy. Moja przyjaciółka. Może ją poznasz…

- Mhm.- jechałyśmy w milczeniu. Czyli, że Andy to jej brat? Przyjaciółka. Ciekawe czy z dawnego życia. Ja już nie mam przyjaciółki. Nawet się nie pożegnałam. Eh… W połowie drogi zaczęło się szarzyć. Słyszałyśmy dziwne syczenie. Zaczął kropić deszcz.

- To jest podejrzane.- powiedziała i trochę zwolniła. Nagle przed nami wyleciał jakiś dziwny stwór. Raven go wyminęła i przyspieszyła.- Szybciej ty złomie!- jechała najszybciej jak mogła. Tych poczwar było dużo i były tuż obok nas.

- Co się dzieje?

- Zamknij się!- wykrzyczała i próbowała zgubić potwory. Byłyśmy na jakimś odludziu. Jak tu je zgubić? W pewnym momencie dziewczyna straciła panowanie nad kierownicą i wjechała w pojedyncze drzewo. Uderzenie było okropne. Cały przód był zmasakrowany. Nogi nam utknęły. Chciałam krzyczeć.- Cicho siedź i udawaj jakby cię tu niebyło.- Skuliłyśmy się i jedyne co robiłyśmy to oddychanie.  To coś waliło w auto. Byłam przerażona. Tak jak Raven. Po godzinie dźwięki ustały.- Nie ruszaj się. Poczekajmy jeszcze chwilę.- powiedziała. A potem zamknęła oczy. Nie spała. Ona straciła przytomność! Jeśli to wróci co ja zrobię? Obudź się Raven, błagam! Z tego wszystkiego sama zemdlałam…

                                                 ***

- Cece, otwórz oczy. No dalej.- ktoś próbował mnie ocknąć.

- Gdzie ja jestem?- zapytałam. Nade mną stali Harry i Tack.

- Nie daleko Portland. Jesteś bezpieczna. Co się tu stało?

- Obłąkani.- odezwała się Raven. Była wtulona w Huntera, a obok klęczała Bee. Lolly i Zayn robili coś przy samochodzie.

- Ile?- zapytał zaniepokojony Tack.

- Dwa tuziny- wydukała.

- Nie przyśniło ci się to?- Harry.

- Tak oczywiście.- powiedziała wściekła.

- Oni naprawdę tu byli.- powiedziałam.

- To czemu jeszcze żyjecie?- Zayn. Delikatnie.

- Samochód się rozbił. Byłyśmy przygniecione. Udawałyśmy martwe. Wiesz, że obłąkani to idioci…

- Miałyście ogromne szczęście.. Dobra. Zayn, Liam samochód podczepiony do naszego.- pokiwali głową.-No to w drogę.- auto było siedmioro osobowe. Dla jednej osoby nie starczy miejsca. Raven sobie nic z tego nie zrobiła i usiadła na Hunterze. Ja siedziałam pomiędzy Lollym a Tackiem. Całą podróż przespałam.

                                                     ***

- Już jesteśmy, Cece.- powiedział Tack. Podniosłam głowę. Spałam na jego ramieniu. Nie zręcznie. Wysiedliśmy z samochodu i wszyscy mieli zostać w salonie.

- Jest jeszcze gorzej niż myśleliśmy. Ich jest coraz więcej. Musimy uważać. Musimy zwiększyć patrole. Teraz nie jest bezpiecznie. Raven i Cece mogły zginąć. A pro po Cece. To co widziałaś to byli obłąkani. Współpracują oni z demonami. Mają oni podobne cele, ale różnią się oni wyglądem, pochodzeniem i rozumem. Demony mają czerwone oczy, czarne włosy, białą cerę i czarne postrzępione skrzydła. Są to wygnańcy. Obłąkani to brzydkie głupie stworzenia, które nie mogły lub nie chciały się zdecydować po której stronie się obejść. I właśnie te istoty po mimo twojej nie śmiertelności mogą cię zabić.- zamarłam.- Przeistoczenie odbędzie się w piątek za dwa dni. Proszę Liama i Raven żeby zwołali anioły na integrację. To wszystko. Możecie iść- szybko opuściłam pomieszczenie i pobiegłam do pokoju. Wzięłam długi prysznic, zmyłam makijaż i położyłam się. Myślałam długo nad słowami Harrego. Potem ktoś zapukał.

-Proszę.- Tack.

- Wszystko dobrze? To niezbyt miłe doświadczenie mieć starcie z obłąkanymi i jeszcze ta przemowa…

- Tak wszystko dobrze.

- To dobrze. To ja już lecę..

- Tack?

- Hmmm?- odwrócił się do mnie.

- Jak masz na imię?

- Musisz to wiedzieć?-pokiwałam głową.- Alex. Ale mów Tack.- i wyszedł. Alex. Alex. Alex. Tak jak przed chwilą stał przede mną w rzeczywistości tak stał teraz przede mną w moim śnie…

---------------------------------
No to mamy 2 rozdział. Podoba się? :) Jutro następny ;p Podoba wam się MM? Bo mi bardzo <3 Tylko nie mogę z fryzury Louisa xd A no i dedykuję ten rozdział Harremu ;*