Rozdział 8

Rozdział dla Madeline Tomlison :)

8. „ Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie. Czy i tym razem tak będzie?”…

Obudziłam się w nieznanym mi dotąd miejscu. Jakby w celu. Bolała mnie głowa. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Dwa materace, w tym jeden na którym leżałam, dwa koce, umywalka, wiadro służące za toaletę, drzwi, bez klamki z jakby przejściem dla kota. I jedna ledwo świecąca żarówka. W tym świetle dopiero po chwili zauważyłam, że ktoś leży na drugim materacu

- Ej- powiedziałam do osoby.- Ej, obudź się!- osoba podskoczyła. Moim oczom ukazał się przystojny chłopak. Przejechał ręką po grzywce.

- Gdzie ja jestem?- zapytał.

- Też chciałabym to wiedzieć.- powiedziałam. Koło mnie leżała moja torebka. Zajrzałam do niej. Nie było mojego telefonu ani pieniędzy. Super… Wyjęłam kolczyka i wsadziłam go do nosa. Marynarkę i szpilki wsadziłam do torby. Chłopak gwizdnął.

- Widzę, że trafiłem na ostrą laskę.

- Zaraz ta laska przetrąci ci nos.- warknęłam na co on się zaśmiał.

- Już cię lubię.- stwierdził.

- Nie znasz mnie. Nie możesz mnie lubić.

- A znam cię, co prawda od minuty, ale znam.

- Debil.- mruknęłam.

- Słyszałem.- uśmiechnęłam się.

- Miałeś usłyszeć.- puściłam mu oczko. Otwór się otworzył a do nas wjechała tacka z chlebem i butelką wody. Poczułam głód. Rzuciłam się na chleb.

- I pomyśleć, że jesteś po bankiecie.- uśmiechnął się.

- Nienawidzę żarcia na bankietach. Jedyne co tam trawie to tylko poncz..- zdziwił się.

- Pierwszy raz spotykam bogaczkę nie lubiącą chociażby kawioru.

-Nie wszyscy są tacy sami..- mruknęłam.

- Wiem o tym.. Też nic tam nie zjadłem. To nie moje klimaty. Chodzę tam ze względów na ojca.

- No proszę… Tu mnie zaskoczyłeś. Kim jest twój ojciec, że musisz tam chodzić?- zapytałam ciekawa.

- Ach gdzie moje maniery.- powiedział ironicznie.- Nazywam się Connor Ball, jestem synem Abrahama Balla, szefa i wnuka założyciela firmy organizującej bankiet.- zbladłam.

- Jesteś synem zboka, który próbował się do mnie dobrać?- lekko się zdziwił.

- Jeśli to ten sam człowiek to tak. Naprawdę chciał to zrobić?- pokiwałam głową.-Nareszcie moja mam będzie miała konkretny pretekst żeby z nim skończyć.- poczuł ulgę, było widać.

- Wow. Całkiem nieźle to zniosłeś.- uśmiechnął się słodko aż sama się uśmiechnęłam.

- No widzisz… A może teraz ty mi coś o sobie powiesz?

- No dobra… Nazywam się Cece Drake. Mów mi Dolly. Mam osiemnaście lat. O więcej nie pytaj.

- Laleczka? Ciekawa ksywka. Do mnie możesz mówić Con. A i jestem w twoim wieku.- tylko nie flirtuj.

- Mi odpowiada.- stwierdziłam. Usłyszeliśmy serię strzałów. Bardzo się przestraszyliśmy. Connor aż za bardzo. Zaczął ciężko oddychać.- Wszystko ok?- chłopak zaczął czegoś szukać w spodniach.  Wyciągnął z nich inhalator, który od razu przyłożył do ust.

- Mam astmę.- powiedział kiedy się od tego oderwał.

- Aha.- mam pomysł!- Daj mi to coś.- zażądałam. Popatrzył na mnie jak na wariatkę.- Zaufaj mi.- nie pewnie podał mi to. Upchnęłam to do torebki. Wyjęłam jedną ze szpilek.- Udawaj atak.- powiedziałam pewnie a on zrozumiał o co mi chodzi. Kiedy zaczął nasz teatrzyk zaczęłam krzyczeć.- Pomocy! On się dusi! Pomocy!- po chwili do celi wparował ochroniarz.

- Co tu się dzieje?!- i upadł na podłogę. Dostał solidnie w łeb butem. Wyjęłam szybko broń i podałam ją Conowi.

-Wiesz jak się strzela?- zapytałam.

- Jasne, że wiem.

- To chodź, nie mamy czasu.- sama wzięłam nóż. Nie wiedziałam gdzie jesteśmy, ani jak się stąd się wydostać, ale biegłam dalej…

                                           ***

- Zgubiliśmy się.- stwierdził blondyn.

- Serio?- warknęłam.- Bo myślałam, że nie.- byliśmy w jakiś  podziemnych tunelach. Musieliśmy dziwnie wyglądać. Wytatuowana dziewczyna z kolczykiem, w eleganckiej sukience z torebką trzyma nóż, a chłopak w garniturze obok ma broń.

- Powinniśmy iść tak jak mówiłem.

- Bo to by coś dało…- mruknęłam i ruszyłam dalej. Wyszliśmy za winkiel i ujrzeliśmy dwoje bandytów. Uzbrojonych.

- Tu jesteście- krzyknął jeden i rzucili się na nas. Próbowałam się bronić nożem, ale nie wychodziło mi. Wyrzuciłam go i zaczęłam okładać bandytę pięściami. Niestety powalił mnie swoją masą. Siedział na mnie okrakiem i zamierzał poderżnąć mi gardło moim nożem… Usłyszałam huk i oprawca spadł na mnie. Poczułam zapach krwi. Podniosłam wzrok. Con stał nad nami z bronią. On go zastrzelił! Zwalił go ze mnie i pomógł mi wstać. Rzuciłam mu się na szyję.

- Dziękuję…- wyszeptałam.

- Jesteśmy kwita.- stwierdził kolejny raz.- Tam jest wyjście.- wskazał na właz. Pozbieraliśmy swoje rzeczy i od razu wyszliśmy na świeże powietrze.

- Wolność!- krzyknęłam. Uśmiechnęłam się do chłopaka

- I swoboda!- zaśmialiśmy się.

- Ty możesz pomarzyć…- stwierdził znajomy głos za mną. Tack…

                                          ***

- Ale on nic nie zrobił!- krzyknęłam po raz kolejny.

- Jego ojciec wynajął tych ludzi. To prawie to samo! Mogłaś ucierpieć!- krzyczał.

- Uratował mi życie! Tamten gość prawie poderżnął mi gardło!- wykłócałam się.

- Ty nie możesz umrzeć!

- Ale mogłam mieć poderżnięte gardło! A  wiesz co? Czasami jesteś takim samym dupkiem jak Harry…- wyszłam z pomieszczenia ze łzami w oczach… 

-----------------------------------------

To to 8 rozdział :) Oszukałam was trochę ^^ Ale ostatnio były 4 komentarze, co było rekordem i jestem wdzięczna i mam nadzieję że będzie ich więcej :) Podoba wam się postać Connora? ;) Umieściłam go w bohaterach. Następny w pt lub sob. ;p