Rozdział 34

 CZYTASZ= KOMENTUJESZ!!!

skoro TRUDNO ZOSTAWIĆ CI KOMENTARZ, TO CHOCIAŻ ZAZNACZ W ANKECIE SWOJĄ OPINIĘ!!!

34. „Secret”

- Naprawdę chcesz mi to zdradzić?

- Pod warunkiem, że nigdy, przenigdy nikomu nie powiesz. Nikt tego nie wie. Nawet Harry. Obiecujesz?

- Obiecuję.- wziął głęboki wdech i zastanawiał się jak zacząć.

Nathalie

- To było jakieś dwa lata temu. Ostatnia klasa liceum. Do naszej klasy doszła pewna Norweżka o imieniu Nathalie. Od razu się wyróżniała. Miała na sobie białą sukienkę w czarno-czerwoną kratkę, czarny sweterek, glany, niebieskie, długie włosy, piękne, niebieskie oczy podkreślone grubymi kreskami, wisiorek z literką N i była strasznie blada. Trudny charakter. Twarda, pyskata, uparta. Wszyscy ze szkoły próbowali ją poderwać. A ja byłem tego czasu tzw. bad boy'em. ’o i udało mi się ją zdobyć. Tylko to nie był związek bez przyszłości. A przynajmniej z mojej strony. Pokochałem ją. Chciałem z nią spędzić resztę moich dni. Po zakończeniu roku wszyscy poszli na imprezę do jednej ze szkolnych gwiazd. Nat odciągnęła mnie na bok i oznajmiła, że to koniec. Powiedziała, że i tak wraca do Norwegii, że tam ma chłopaka, z którym przechodzili trudne chwile, ale jest ok. Po prostu mnie wykorzystała. A po tym dumnie ruszyła do drzwi i wyszła. Wściekłem się. Byłem pod wpływem. Wziąłem kuchenny nóż i udałem się nad jezioro, które było dosyć blisko. Przeciąłem sobie tętnice. Leżałem i krwawiłem. Umierałem. I umarłem. Miałem dziwny sen i wybrałem ciemność. Po dwóch dniach obudziłem się. Zdziwiony tym, że żyję ruszyłem w stronę domu gdzie była impreza. Stała tam policja i dzieciaki, które były na imprezie. Usłyszałem, że chodzi o mnie. Chciałem wyjść i się pokazać, ale pojawił się Harry. Powiedział, że nie mogę. Zabrał mnie do siebie i wszystko wyjaśnił. Parę dni później nastąpiło moje Odrodzenie. Nadano mi imię Tack ze względu na charakter. Od tamtej pory nigdy nikogo nie kochałem. I to w zasadzie tyle. – wpatrywałam się w niego.- To dlatego jestem taki…

- Odpychający?- uśmiechnęłam się mimowolnie.

- Dokładnie. To dlatego czasami daję się ponieść emocją i być czuły, a potem staje się twardy.

- Czyli, że ze mną nic nie jest nie tak?- zapytałam z nadzieją.

- Jesteś inna, ale to mi się w tobie podoba. Boję się spróbować, bo może znowu kiedy się zakocham zgnieciesz moje serce.

- Nigdy bym ci tego nie zrobiła.- powiedziałam szczerze.

- I tak potrzebuję czasu… - zaczęliśmy powoli się do siebie zbliżać. Puk. Puk. Przeklęte pukanie.

- Tack, zbieraj się. Jest akcja. – powiedział Zayn.

- A ja?- zapytałam.

- Harry powiedział, że powinnaś odpocząć.- wstałam.

- Dam radę.- uśmiechnął się.

- Zuch dziewczyna. Ostrzegam tylko, że może polać się krew.- wzdrygnęłam się, ale i tak postanowiłam z nimi pojechać.

W samochodzie zapytałam loczka o szczegóły.

- KTOŚ był nieostrożny i musimy teraz odzyskać pewne zdjęcia, a przy okazji może zbijemy niezłą sumkę.- powiedział patrząc na Zayn’a.

- Teraz to moja wina?

- Tak. Plan jest taki. Porywamy dziewczynę. Jej starszy brat ma zdjęcia. Niszczymy je i sprawdzamy czy nie ma kopii. A od ich ojca, który ma firmę wyciągamy hajs. Jasne?

- Jasne.

- A kim są ci szczęściarze?- zapytałam.

- Rodzinka Nesbo.- tak aż podskoczył.- Coś nie tak?

- A imiona?- zapytał przerażony.

- Ojciec Jo, dzieci Fred i Nathalie.- Tack pobladł. Nie, nie, nie. To nie możliwe!

- Do kurwy nędzy.- powiedział i już się nie odzywał.

---------------------------------

Krótki, ale myślę że dosyć ciekawy. Zaskoczone jego śmiercią? Co powiecie o Nathalie? Przykro mi, że jest mało komentarzy, ale chociaż parę osób raczyło zaznaczyć w ankiecie. Mam nadzieję, że przybędzie tego i tego. Jak mi się uda jutro nn.