Rozdział 68

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

68. „Welcome in my fucking reality”

Ostatnio wszędzie go widzę. A to wszystko przez ten posrany sen. Niech to się skończy! Mam dosyć!  Przyszłyśmy z Cass do domu Raven i reszty. Za oknem leje, to siedzimy i oglądamy mecze, ale i tak nie mogę się skupić. No nie mogę no!

- Dolly, słuchasz mnie?- zapytała Raven.

- Przepraszam, zamyśliłam się. Powtórzysz?

- Co się dzieje? Jesteś taka nieobecna…

- Nic, po prostu… Nieważne

- Ważne! Chcemy ci pomóc!

- Od paru dni widzę wszędzie Tack’a- zapadła cisza.

- On nie żyje Dolly.- zamknęłam oczy.

- Doskonale o tym wiem.- ta cisza nas zabijała. A przynajmniej mnie. Miałam tego też dosyć- Idę na taras.

- Zmokniesz- wzruszyłam ramionami i udałam się w tamto miejsce. Na szczęście schowałam się tak, że zostałam sucha. Siedziałam tam sobie w samotności. Nie wiem po jakim czasie, ale usłyszałam kroki.

- Dolly?- usłyszałam znajomy głos. Dobrze znajomy, ale się go nie spodziewałam.

- Tutaj Harry.- uśmiechnął się lekko i usiadł koło mnie- Co ty tu robisz?

- Przyszedłem po radę.- zdziwiłam się. Harry Styles przyszedł po radę z własnej woli?

- Słucham?

- Jak sobie radzisz z tym, że go nie ma i nie wróci? Że umarł?- zaskoczył mnie jeszcze bardziej.

- Jest ciężko, ale już mogę z tym żyć. I mam Cassie- pogłaskałam się po brzuchu.

- Cassie?

- Córeczka- uśmiechnęłam się.- A czemu pytasz?- zamknął oczy.

- Diana.

- Co Diana?

- Umiera- i znów cisza. Cisza. Cisza. Cisza.

- Jak to?- popatrzyłam na niego.

- Chce żeby wszyscy przeżyli i oddaje za nas życie- po jego poliku spłynęła łza. Co ta dziewczyna wyprawia?!

- Przykro mi Harry, że będziesz musiał przechodzić przez to drugi raz tak jak z Bellą. I powinieneś wiedzieć jak sobie z tym radzić. – pogłaskałam go po ramieniu.

- Powinienem, ale to trudne…

- Wiem.- cisza.

- Przytulisz mnie?- zapytał. Wyglądał jak mały chłopiec.

- Chodź tu- przytuliłam go z całą swoją miłością. Szlochał- Damy radę Styles. Bo jak nie my to kto?

- Pewnie, że damy.- siedzieliśmy tak do póki nie rozpętała się burza.

-------------------

Dziękuję za komentarze i proszę o nie dalej. Nie wiek kiedy się pojawi nn, bo brak weny ;/ A co sądzicie o tym? Zapraszam na nowego bloga.

              

Rozdział 67

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ NATALII ZA POMYSŁ ;)

http://somestoriestakenfromourheads.blogspot.com 

Nowy blog, zapraszam serdecznie, możecie składać zamówienia ;)

67. „Dream”

Znów go widzę. Siedzi na trawie, w ogrodzie wielkiego domu. Bawi się z malutką dziewczynką.

- Tack?- oboje patrzą w moją stronę. Przeraziłam się. Mają te same, lodowato niebieskie oczy. Piękne, ale i tak przerażające.

- Cześć kochanie- uśmiechnął się.- Uczę Cassie odróżniać kolory.- automatycznie usiadłam z uśmiechem.

- A ona nie jest na to za młoda?

- Im szybciej się nauczy tym będzie lepiej.- wrócił do zajęcia.

- Tack?

- Hmm?- nie odwracał się.

- Przecież ty nie żyjesz…- zesztywniał.

- Żyję, po prostu ty mnie nie widzisz nigdy.

- Ale sam powiedziałeś ostatnio, że…- Cassie zaczęła płakać.

- Porozmawiamy kiedy indziej- wziął ją i skierował się do domu.

- Przecież to moje dziecko!- odwrócił się.

- Póki żyje to nasze.

Obudziłam się z krzykiem. Jezu jaki koszmar! Przecież on nie żyje i już nic się z tym nie zrobi…

                                             ***

- Chodźmy gdzieś. Jest piękna pogoda, a my siedzimy w domu- marudził Andy.

- A gdzie chciałbyś iść?

- W parku jest festyn. I Dolly będzie mogła spokojnie iść.

- Dzięki- prychnęłam.

- To jak?

- Skoro i tak nie mamy nic do roboty? No dobra. Chodźmy- zarządził Hunter. Więc wstaliśmy i ruszyliśmy do parku. Droga zajęła nam 20 minut. Przed wejściem czekała na nas Ariana, która wręcz rzuciła się na Andy’ego.

- Tęskniłam- powiedziała.

- Ja też- objął ją. Wymieniłam spojrzenia z Raven i zaśmiałyśmy się.

- No to idźcie szaleć młodzieży- poklepał go po ramieniu Hunter.- A my gdzie zmierzamy?

- Diabelski młyn?- zgodziliśmy się i poszliśmy do jakże długiej kolejki. Było nas osiem. Do jednego wagonika czy jak to tam się nazywa wsiada para. Ja jestem z Cassie, bo wyciągnęłam ją z tego mieszkania. Coś mnie podkusiło żeby się odwrócić. Ujrzałam Tack’a. Tak to na pewno był on! To musiał być on!

- Cassie, pilnuj kolejki, ja muszę cos sprawdzić- nie czekając na protesty rzuciłam się biegiem. Nie zważałam na ciąże. Musiałam sprawdzić czy to on. Biegłam ile sił w nogach, ale nie mogłam dogonić. Doszłam za „Tack’iem” do ślepego zaułka a on zniknął.

- Tack? Jesteś tu?- nie doczekałam się odpowiedzi. Zrezygnowana wróciłam nad diabelski młyn nie mówiąc innym co widziałam…

---------------------------

Krótki i opóźniony, ale trochę brak weny i dzięki Natalii jakoś to wyszło. Dzieki za dużą ilość komentarzy, mam nadzieję że nie zmaleje. Jutro nn.

Rozdział 66

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

66. „Name”

Oczami Dolly:

Następnego dnia udałam się do lekarza, żeby sprawdzić co z moim dzieckiem. Wizyta trwała już pół godziny .

- To dopiero czwarty miesiąc, ale da się już określić datę mniej więcej i płeć. Termin przewiduję na 12 grudnia.- skinęłam głową.- Gratuluję pani, będzie pani miała córeczkę- i od razu na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Będę miała córeczkę. Będzie dziewczynka. Moja malutka… Cała uradowana wracałam do domu, tak że ludzie się na mnie dziwnie gapili. Weszłam do mojego i Cassie mieszkania.

- Już jestem!- krzyknęłam.

- Ok, jestem w kuchni- chwilę po tym ja też tam byłam.

- Co robisz?- uśmiechnęła się.

- Ciasto. Opowiadaj jak było.

- No, więc… Termin przewidywany na 12 grudnia.

- I będziesz miała?- zrobiłam chwilę napięcia.

- Córeczkę- dziewczyna pisnęła i rzuciła mi się na szyję.

- Gratuluję.

                                                    ***

Skończyłyśmy się właśnie konsumować jej wypiek.

- Dolly?

- Hmm?

- Jak chcesz ją nazwać?- nie musiałam długo się zastanawiać.

- Cassandra- dziewczyna się zdziwiła.

- Chcesz nazwać swoje pierworodne moim imieniem?

- Dokładnie- wszystko jej zawdzięczam. To dzięki niej Tack wyznał mi miłość, dzięki niej będę mieć córeczkę i mam gdzie się podziać.

- Dziękuję – po raz kolejny mnie przytuliła.

- Nie… To ja dziękuję…- jaka szkoda, że Tack’a tu nie ma.

 -------------------------

Krótki, ale brak komentarzy i weny skutkuje. Jutro postaram się dodać nn, proszę o komentarze.