Rozdział 67

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ NATALII ZA POMYSŁ ;)

http://somestoriestakenfromourheads.blogspot.com 

Nowy blog, zapraszam serdecznie, możecie składać zamówienia ;)

67. „Dream”

Znów go widzę. Siedzi na trawie, w ogrodzie wielkiego domu. Bawi się z malutką dziewczynką.

- Tack?- oboje patrzą w moją stronę. Przeraziłam się. Mają te same, lodowato niebieskie oczy. Piękne, ale i tak przerażające.

- Cześć kochanie- uśmiechnął się.- Uczę Cassie odróżniać kolory.- automatycznie usiadłam z uśmiechem.

- A ona nie jest na to za młoda?

- Im szybciej się nauczy tym będzie lepiej.- wrócił do zajęcia.

- Tack?

- Hmm?- nie odwracał się.

- Przecież ty nie żyjesz…- zesztywniał.

- Żyję, po prostu ty mnie nie widzisz nigdy.

- Ale sam powiedziałeś ostatnio, że…- Cassie zaczęła płakać.

- Porozmawiamy kiedy indziej- wziął ją i skierował się do domu.

- Przecież to moje dziecko!- odwrócił się.

- Póki żyje to nasze.

Obudziłam się z krzykiem. Jezu jaki koszmar! Przecież on nie żyje i już nic się z tym nie zrobi…

                                             ***

- Chodźmy gdzieś. Jest piękna pogoda, a my siedzimy w domu- marudził Andy.

- A gdzie chciałbyś iść?

- W parku jest festyn. I Dolly będzie mogła spokojnie iść.

- Dzięki- prychnęłam.

- To jak?

- Skoro i tak nie mamy nic do roboty? No dobra. Chodźmy- zarządził Hunter. Więc wstaliśmy i ruszyliśmy do parku. Droga zajęła nam 20 minut. Przed wejściem czekała na nas Ariana, która wręcz rzuciła się na Andy’ego.

- Tęskniłam- powiedziała.

- Ja też- objął ją. Wymieniłam spojrzenia z Raven i zaśmiałyśmy się.

- No to idźcie szaleć młodzieży- poklepał go po ramieniu Hunter.- A my gdzie zmierzamy?

- Diabelski młyn?- zgodziliśmy się i poszliśmy do jakże długiej kolejki. Było nas osiem. Do jednego wagonika czy jak to tam się nazywa wsiada para. Ja jestem z Cassie, bo wyciągnęłam ją z tego mieszkania. Coś mnie podkusiło żeby się odwrócić. Ujrzałam Tack’a. Tak to na pewno był on! To musiał być on!

- Cassie, pilnuj kolejki, ja muszę cos sprawdzić- nie czekając na protesty rzuciłam się biegiem. Nie zważałam na ciąże. Musiałam sprawdzić czy to on. Biegłam ile sił w nogach, ale nie mogłam dogonić. Doszłam za „Tack’iem” do ślepego zaułka a on zniknął.

- Tack? Jesteś tu?- nie doczekałam się odpowiedzi. Zrezygnowana wróciłam nad diabelski młyn nie mówiąc innym co widziałam…

---------------------------

Krótki i opóźniony, ale trochę brak weny i dzięki Natalii jakoś to wyszło. Dzieki za dużą ilość komentarzy, mam nadzieję że nie zmaleje. Jutro nn.